Του Μ. Μούρτζινου
Ένας υπουργός της κυβέρνησης Σημίτη, υπέρλαμπρος αστέρας των ημερών του εκσυγχρονισμού, είχε φέρει λέει ένα Ελβετικότρένο στο χωριό του γιατί ενόψει των εκλογών του 2004 είχε τάξει στους ψηφοφόρους του ότι θα δημιουργήσει σιδηροδρομική σύνδεση. Ο εν λόγω βουλευτής εξ Αιτωλοακαρνανίας ορμώμενος ήταν τότε υπουργός Μεταφορών και ατυχώς οι ψηφοφόροι του γύρισαν την πλάτη στις εκλογές της Ολυμπιακής χρονιάς. Το τρένο όμως έμεινε – ανενεργό – στην επικράτεια της εκλογικής του περιφέρειας. Κι ο πάλαι ποτέ πανίσχυρος και τότε υπερπροβεβλημένος υπουργός πήγε σπίτι του. Ακούσαμε έναν συνταξιούχο μηχανοδηγό – και παλιό εκπαιδευτή νεότερων συναδέλφων του- να τα λέει όλα αυτά στην τηλεόραση.
Ο ίδιος άνθρωπος είπε κι άλλα. Ότι, συστήματα ασφαλείας και GPS, που παραγγέλθηκαν και πληρώθηκαν παρελήφθησαν πριν από 23 χρόνια, ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, πολυκαιρίζουν πια σαπίζοντας σε αποθήκες. Μάθαμε επίσης ότι δεν έχουν περάσει ούτε δυο εβδομάδες από τότε που η κομισιόν πήγε τη χώρα μας στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο, ακριβώς για τα αίτια που προκάλεσαν την Εθνική Τραγωδία. Την κατάσταση των σιδηροδρόμων μας. Οι εργαζόμενοι μιλούν από καιρό για κακοφόρμισμα των προβλημάτων στα τραίνα. Έχουν στείλει εξώδικα και έχουν δοκιμάσει την αδιαφορία των ιθυνόντων. Μαθαίνουμε, τώρα, ότι τα τραίνα μας είναι μνημεία ανασφάλειας και κάθε ταξίδι μας με αυτά είναι ένα ‘’ταγκό’’ με τις πιθανότητες να μη φτάσουμε στον προορισμό μας, όπως ή όσοι ξεκινήσαμε. Και το μαθαίνουμε, τώρα.
Στη θέα 50 νεκρών και στο άκουσμα του θρήνου που ανακατεύεται με τη διστακτική άρθρωση, άλλοτε ανομολόγητων ευθυνών. Τώρα. Όμως, τώρα γιατί να τους πιστέψεις. Αφού για να μάθουμε αυτήν την κεφαλαιώδη αλήθεια έπρεπε να βιώσουμε μια τραγωδία. Πόση ανθρωποθυσία πια, για μια αλήθεια που είχαμε το δικαίωμα να γνωρίζουμε εδώ και χρόνια;
