Πολυτεχνείο: Ήταν εξέγερση, αντίσταση και γιορτάσι

Του Κώστα Παππά

Κάθε χρόνο μια τέτοια μέρα έρχονται από το παρελθόν που σήμερα γίνεται 50 ετών, μνήμες, εικόνες, συνθήματα, τραγούδια μιας εποχής που δεν υπάρχει πια. Το Πολυτεχνείο , Η Νομική και όλη εκείνη η εποχή έρχονται να μας επισκεφθούν κάθε χρόνο στης 17 του Νοέμβρη ως επισκέπτες που κρατάνε πάντα τα ίδια ενθυμήματα , τα οποία ο χρόνος δεν μπορεί να τα κάνει να μοιάζουν περιττά. Γιατί δεν μπορεί να γίνει ποτέ περιττή η ανάγκη για περισσότερη και πλέρια ελευθερία, για περισσότερη δημοκρατία, για όλα όσα κάνουν τις ανθρώπινες κοινωνίες υπερήφανες και τις κρατούν μακριά από το έρεβος καθεστωτικών νοοτροπιών.

Σήμερα λοιπόν το Πολυτεχνείο γίνεται 50 ετών. Μισός αιώνας από θύμησες που κρατάνε ακόμα σαν ένα τριαντάφυλλο που αφέθηκε στην καγκελόπορτα και ακόμα δεν μαράθηκε, ακόμα ευωδιάζει εκείνη την απαράγραπτη ευωδία και το γιορτάσι της αντίστασης. Όσοι δεν το ζήσαμε μάθαμε γι αυτό , όσοι το ζήσανε δεν θέλουν να ξεχάσουν, όσοι ξέχασαν μαράθηκαν.

Σήμερα τόσες δεκαετίες μετά εκείνα τα συνθήματα των νέων του Πολυτεχνείου που μιλούσαν για την ανάγκη των ανθρώπων να ανασάνουν έπαψαν να είναι απλά συνθήματα και έγιναν τρόποι , έγιναν δρόμοι που κάθε γενιά οφείλει να συναντιέται σε αυτούς για να μην δει τα παιδιά της φοβισμένα μπροστά στο θεριό που δεν νικήθηκε τότε ολοκληρωτικά, αλλά λαβώθηκε βαριά. Εκείνο το θεριό έχει πολλά ονόματα θα το ακούσετε με το όνομα φασισμός, ολοκληρωτισμός, τυραννία, ανελευθερία, μηχανισμοί κι άλλα πολλά.

Υπάρχει σήμερα ανάγκη μεγάλη το Πολυτεχνείο να βρει μιμητές, γιατί οι καιροί πάντα απαιτούν επαγρύπνηση ακόμα και σήμερα που η δημοκρατία εδραιώθηκε, αλλά δεν είναι ποτέ δεδομένη, γιατί το δικό της δέντρο έχει πάντα τις ρίζες του εκεί που οι άνθρωποι θέλουν να σηκωθούνε λίγο ψηλότερα, λίγο ψηλότερα , λίγο ψηλότερα. Γιατί οι οχτροί μπαίνουν πάντα στην πόλη όταν αυτή κοιμάται.