ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ: Η ταμπέλα της απολιτίκ νεολαίας

Της Έλενας Κύρλα

Με τις βουλευτικές εκλογές να βρίσκονται προ των πυλών επανέρχεται στο προσκήνιο η φράση «απολιτίκ νεολαία». Δεν είναι λίγες οι φορές που η αποχή νεότερων ατόμων, κυρίως όσων τοποθετούνται στη δεκαετία 20-30, τεκμαίρεται ως αδιαφορία για τα κοινά της χώρας. Πολλοί θεωρούν ότι οι σημερινοί νέοι δεν διακατέχονται από πολιτικές ιδεολογίες και δεν κατέχουν όραμα για το μέλλον.

Η πραγματικότητα όπως διαφέρει παρασάγγας. Ισχυριζόμαστε ότι αποτελούμε τη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Στην ίδια χώρα, όμως, γεννήθηκε, επίσης, ο δικομματισμός και η συνεχής ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων υποψηφίων. Για χρόνια επαναλαμβάνεται η ίδια σκυταλοδρομία, με δύο- τρία μεγάλα κόμματα, λίγο παραλλαγμένα κάθε φορά, να παραδίδουν το ένα τη σκυτάλη στο άλλο. Με ιδέες παρωχημένες, με όραμα είτε ουτοπικό είτε ζοφερό, χωρίς ρεαλιστικότατα και ελπίδα.

Οι νέοι δεν είναι αδιάφοροι και απολιτίκ. Οι νέοι είναι απογοητευμένοι. Είναι απελπισμένοι, καθώς μία εβδομάδα πριν τις εκλογές δεν βρίσκουν τι ακριβώς να ψηφίσουν. Όχι γιατί δεν έχουν πολιτική φιλοσοφία. Όχι γιατί δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον. Αλλά γιατί καμία πολιτική δύναμη δεν ενδιαφέρθηκε γι’ αυτούς. Γιατί κανένα κόμμα δεν τους εμπνέει εμπιστοσύνη. Υποψήφιοι προσπαθούν να εξαγοράσουν την στήριξή τους. Απευθύνονται στους αυτούς με δίαυλο τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θεωρώντας πως αυτό είναι αρκετό για να έρθουν κοντά τους.

Όμως αυτά δεν είναι όσα χρειάζονται οι νέοι. Τα σημερινά παιδιά είδαν τα πτυχία τους να εξευτελίζονται και να υποτιμούνται, τον προσωπικό τους μόχθο να χάνεται. Είδαν τους γονείς τους να χάνουν τα σπίτια τους και τους δικαστικούς επιμελητές στο κατώφλι τους. Οι νέοι του σήμερα διαπίστωσαν, πως για τη χώρα αυτή οι τέχνες κι ο πολιτισμός δεν σημαίνουν τίποτα. Οι νέοι τους οποίους λοιδορείτε και αποκαλείτε «αδιάφορους» έρχονται αντιμέτωποι με περιστατικά αστυνομικής βίας μέσα στο ίδιο τους το πανεπιστήμιο. Παλεύουν για μια θέση εργασίας και ακόμη κι αν τη βρουν δεν είναι και πάλι αρκετή να τους χαρίσει την οικονομική τους ελευθερία. Ζουν με τους γονείς τους, επειδή, όσο κι αν το θέλουν, δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, ώστε να δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια.

Όχι κύριοι. Οι νέοι δεν είναι απολιτίκ. Είναι οργισμένοι, γιατί το μέλλον αυτής της χώρας φαντάζει δυσοίωνο. Είναι αγανακτισμένοι, γιατί κάθε πολιτική εξουσία τους απογοήτευσε. Είναι λυπημένοι, γιατί βλέπουν τα όνειρά τους να «εξατμίζονται». Κι όσο οι νέοι άνθρωποι αισθάνονται έτσι, αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά.