Της Έλενας Κύρλα
Ακούγοντας ότι στις φετινές Πανελλήνιες στο μάθημα της έκθεσης «έπεσε» το θέμα «Φεμινισμός» σκέφτηκα «ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ». Μέχρι που έπεσα τυχαία πάνω στο κείμενο που ενσωματώθηκε. Στο πρώτο μάθημα των πανελλήνιων εξετάσεων το Υπουργείο Παιδείας μας δίδαξε ποιο είδος φεμινισμού επικροτεί και αποδέχεται.
Σύμφωνα με το κείμενο «Φεμινισμός και Νεοφεμινισμός» που έχει επιλεχτεί από το υπουργείο για να εξεταστεί το μάθημα της έκθεσης «σήμερα οι φεμινίστριες προτάσσουν διαρκώς ότι οι γυναίκες είναι μια ομάδα θυμάτων, η οποία διατρέχει μονίμως τον να υποστεί βίας κάθε μορφής, όχι διακρίσεις εις βάρος τους αλλά βία, επειδή είναι γυναίκες. Αυτό το νέο ρεύμα εγγράφεται στο δημόσιο διάλογο περί ταυτοτήτων: είμαι γυναίκα, αυτή είναι η ταυτότητά μου. Και αυτομάτως είμαι θύμα. Είναι τόσο έντονος αυτός ο διάλογος περί θύματος, ώστε ενίοτε το να είσαι θύμα γίνεται εύσημο, πρόκειται για ιδεολογία που εκφράζεται ως ¨πάθος για θυματοποίησ稻.
Μετά τα δεκάδες περιστατικά γυναικοκτονιών που σημειώνονται κάθε έτος, μετά τα νέα στοιχεία που έκαναν την εμφάνισή τους για την υπόθεση της δωδεκάχρονης, μετά τις συνεχείς καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και παραβατικές συμπεριφορές, το Υπουργείο αποφάσισε πως μας αρέσει η θυματοποίηση και πως θεωρούμε τα τραύματα ως εύσημα.
Υποστήριξε δε τη θέση ότι ο φεμινισμός είναι ένα κίνημα χαρούμενο το οποίο δεν θα πρέπει να στέκεται σε διαχωρισμούς άνδρα/γυναίκα, αλλά στην ιδέα ότι είμαστε όλοι άνθρωποι. Σύμφωνα μάλιστα με την αντίληψη που επιδιώκει να προωθήσει, δεν είναι δα και απαραίτητο να εμμένουμε ούτε στην εξομάλυνση των ανισοτήτων, ούτε στην προνομιακή θέση του άνδρα ακόμη και εν έτη 2023 αλλά ούτε και τα περιστατικά έμφυλης βίας, αρκεί να θυμόμαστε πως στην τελική πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι, χωρίς ταυτότητα.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας δεν πειράζει που μας σκοτώνουν. Δεν πρέπει να εμμένουμε στην γυναικεία μας ταυτότητα. Δεν χρειάζεται να το παίζουμε θύματα. Ας διεκδικούμε έτσι γενικά και αόριστα έναν καλύτερο κόσμο, λιγότερες διακρίσεις και ισότητα. Χωρίς να θίγουμε γεγονότα, χωρίς να φωτίζουμε καταστάσεις που σχετίζονται και απορρέουν από το γεγονός ότι είμαστε γυναίκες. Γιατί; Γιατί αλλιώς δεν είμαστε καλές και χαρούμενες φεμινίστριες.
Μα ξέρετε κάτι; Δεν θέλουμε να είμαστε χαρούμενες και γλυκές. Δεν μας νοιάζει τι άποψη έχετε. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να θρηνήσουμε λιγότερα θύματα, να μάθουμε για λιγότερες καταγγελίες και να βοηθήσουμε όσες το έχουν ανάγκη. Και ναι, είμαστε γυναίκες και θα το φωνάζουμε μέχρι τέλους!
