Το αγαπημένο σνακ μικρών και μεγάλων

Επιμέλεια: Βασίλης Σπυρόπουλος

Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα σνακ για μικρούς και μεγάλους. Οι περισσότεροι το έχουμε συνδυάσει ως απαραίτητη λιχουδιά που μας συνοδεύει ευχάριστα όταν βλέπουμε ταινία στον κινηματογράφο ή ακόμη και στο σπίτι μας. Πρόκειται για το ποπ- κορν, το καβουρντισμένο καλαμπόκι που σκάει και κάνει κρότο, ενθουσιάζοντας τους πάντες!

Αυτό, λοιπόν, το λαχταριστό έδεσμα ανακαλύφθηκε χιλιάδες χρόνια πριν, από την εποχή των ανθρώπων των σπηλαίων, και φαίνεται, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ότι ήταν μία από τις αγαπημένες τους συνήθειες. Είναι ενδεικτικό ότι το παλαιότερο εύρημα τοποθετείται χρονικά 5.000 χρόνια πριν, στην περιοχή όπου σήμερα βρίσκεται η αμερικανική πολιτεία του Νέου Μεξικού, γεγονός που κάνει τους επιστήμονες να θεωρούν ότι το ποπ- κρον είναι ένα προϊόν που προέρχεται από την άλλη άκρη του Ατλαντικού.

Οι ιθαγενείς στις ΗΠΑ εκμεταλλεύονταν τους σπόρους του αραβοσίτου σε διάφορες χρήσεις. Έφτιαχναν μπύρα και σούπες, ακόμη και κοσμήματα! Δεν παρέλειπαν, βέβαια, να το καψαλίζουν πάνω από την φωτιά, σαν να είναι ζαχαρωτό. Η συγκεκριμένη αυτή πρακτική έγινε περισσότερο γνωστή τον 17ο αιώνα, όταν, όπως μαρτυρείται, ένας Ινδιάνος την έμαθε σε ορισμένους Βρετανούς αποίκους, στην πολιτεία της Μασσαχουσέτης. Οι Βρετανοί και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι άποικοι κατενθουσιάστηκαν από την γεύση του και καθιέρωσαν την κατανάλωσή του στο πρωινό τους, προσθέτοντας είτε κρέμα, είτε ζάχαρη. Δεν είναι τυχαίο ότι η παράδοση των αποίκων καθιέρωσε το ποπ- κορν ως ένα από τα συνοδευτικά φαγητά κατά την Ημέρα των Ευχαριστιών (Thanksgiving Day).

Τα χρόνια περνούσαν και το εύκολο και γευστικό σνακ διαδόθηκε ακόμη περισσότερο, κυρίως μετά τον 19ο αιώνα, καθώς άρχισε να πωλείται από πλανόδιους, υπαίθριους πωλητές σε μεγάλες γιορτές, σε πάρκα και καρναβάλια. Με την έλευση του κινηματογράφου, οι πλανόδιοι πωλητές βρήκαν άλλη μια ευκαιρία για να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Αυτό προκάλεσε το μένος των ιδιοκτητών των κινηματογραφικών αιθουσών, οι οποίοι νόμιζα, λανθασμένα όπως αποδείχτηκε, ότι το ποπ- κορν θα αποσπούσε την προσοχή των θεατών από την ταινία που παιζόταν. Οι θεατές είχαν άλλη άποψη από τους ιδιοκτήτες των κινηματογράφων και συνόδευαν την προβολή μιας ταινίας πάντοτε με ποπ- κορν. Οι αιθουσάρχες είδαν και απόειδαν και αποφάσισαν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους: άρχισαν να πωλούν ο ίδιοι ποπ- κορν στους πελάτες τους, αυξάνοντας το τζίρο της επιχείρησής τους.

Στον 20ο αιώνα, το ποπ- κορν είχε πια καθιερωθεί ως μια αγαπημένη συνήθεια των ανθρώπων. Από γλυκειά που ήταν, αναγκάστηκε να γίνει αλμυρή, καθώς η ζάχαρη, ειδικά κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ήταν “είδος προς εξαφάνιση”. Αυτό άλλαξε στην πορεία και στην εποχή μας πια το ποπ- κρον το βρίσκει κανείς σε άπειρες γλυκές και αλμυρές παραλλαγές. Στις ΗΠΑ, όπου ο κινηματογράφος συνεχίζει να είναι μια από τις βασικές επιλογές ψυχαγωγίας και διασκέδασης, ο κάθε Αμερικανός καταναλώνει κατά μέσο όρο 65 κιλά ποπ- κορν κάθε χρόνο!