του Αχιλλέα Ροδίτη
«…Πάλι ο Νικολόπουλος; Δεν κουράστηκε ακόμα; Τι θέλει κι ασχολείται;». «Θέλει να γίνει Δήμαρχος περισσότερο απ’ ό,τι βουλευτής;». Αυτές είναι μερικές από τις ατάκες που ακούγονται όταν η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από τον αεικίνητο Νίκο Νικολόπουλο. Δεν χρειάζεται συστάσεις. Αντιθέτως. Αυτό που χρειαζόμασταν εμείς, ήταν οι απαντήσεις στα παραπάνω.
Και δεν αρνήθηκε να τις δώσει, μιλώντας ευθέως και εκ βαθέων, αλλά ζητώντας να τα πει σε μια απλή συνάντηση στο… καφενείο! «Εκεί θέλω να τα πούμε, απλά και χαλαρά, όπως κάνω πάντα», είπε. Μεταξύ «τυρού κι αχλαδιού» μπήκαν τα ερωτήματα που όλοι σκέφτονται αλλά ελάχιστα του τίθενται δημόσια. Και απάντησε με έναν ασυνήθιστο τρόπο. Σαν εξομολόγηση της δικής του, προσωπικής, αλήθειας…
ΘΑ ΔΙΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΔΗΜΑΡΧΟΣ
Το μεγαλύτερο πολιτικό και προσωπικό του στοίχημα, όπως αποκαλύπτει, παραμένει η Πάτρα. Ερωτηθείς για τις φιλοδοξίες του εκφράζει με πάθος την επιθυμία του να αναλάβει τα ηνία του Δήμου, ασκώντας ταυτόχρονα δριμεία κριτική στη σημερινή δημοτική αρχή και τον Κώστα Πελετίδη.
«Μα πάρα πολύ, αν με άκουγε ο Θεός ήθελα να μου κάνει το χατίρι και αν ήθελε κι ο λαός, μα και τι δεν θα έδινα… τα πάντα θα παράταγα: καρέκλες, αξιώματα, σπίτι, οικογένεια, παιδιά για να γίνω Δήμαρχος της Πάτρας όπως την ονειρευόμαστε. Μια Πάτρα που θα αγκαλιάζει τους πάντες και θα ψάξει να ξαναβρεί τον προορισμό της. Να μην είναι η Πάτρα αυτή η βρώμικη και η γερασμένη, που ‘φύγαν τα παιδιά μας, που δεν έμεινε κανένας πίσω, που δεν έχει τίποτα να δείξει και να προσφέρει παρά μόνο ένα αξιοθέατο… Αχ και να ερχόσαντε εκείνοι οι κλέφτες του Λούβρου να μας κλέβαν αυτό το αξιοθέατο από το δικό μας το μουσείο, τον Κώστα Πελετίδη. Τον τελευταίο κομμουνιστή Δήμαρχο στην Ευρώπη και στον κόσμο».
«Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ ΑΦΙΕΡΩΣΗ»
Στο ερώτημα γιατί, μετά από μια τόσο μακρά και πολυτάραχη πορεία, δεν εγκαταλείπει την ενεργό πολιτική, η απάντησή του είναι κατηγορηματική και αποκαλύπτει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον δημόσιο βίο:
«Η πολιτική είναι για αφιερωμένους. Όταν πας στο μοναστήρι, δεν φεύγεις γιατί ξαφνικά μεγάλωσες. Όταν γίνεσαι παπάς, πετάς τα ράσα γιατί πήρες σύνταξη; Ούτε όταν γίνεσαι δεσπότης κάνεις κάτι τέτοιο. Λειτουργείς κάθε μέρα, και μάλιστα ακόμα πιο πολύ, με μεγαλύτερη πίστη, σωφροσύνη, εμπειρία. Αυτή είναι η κανονική πολιτική. Οι άλλοι έχουν επάγγελμα την πολιτική, ζουν από την πολιτική. Δεν θέλουν να πουν ‘όχι’. Το λένε σε εσένα, στο αυτί του δημοσιογράφου, και όταν του λες ‘γιατί δεν λες ΟΧΙ μέσα στη Βουλή;’, σου λέει: ‘μα, να χάσω τα προνόμια του βουλευτή;’».
