Οι αρχικές εκτιμήσεις μετά την ολοκλήρωση του δεύτερου γύρου των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία δείχνουν ότι η συμμαχία αριστερών κομμάτων έρχεται πρώτη σε ψήφους.
Ωστόσο, χωρίς κανένα κόμμα να κερδίζει την απόλυτη πλειοψηφία, το αποτέλεσμα θα μπορούσε να οδηγήσει σε πολιτικό αδιέξοδο.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του (2017-2022), ο Εμανουέλ Μακρόν είχε την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνική Συνέλευση γεγονός που του εξασφάλιζε τη δυνατότητα να εφαρμόζει τις πολιτικές του. Στη συνέχεια, έχοντας μόνο σχετική πλειοψηφία από το 2022, αναγκάστηκε να διαπραγματευτεί με άλλα πολιτικά κόμματα.
Έπειτα από την απόφασή του να διαλύσει την Εθνοσυνέλευση και να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου δείχνουν ότι ο Εμανουέλ Μακρόν έχασε μεγάλο μέρος της δύναμης του.
Το βασικό ερώτημα που τέθηκε την τελευταία εβδομάδα ήταν εάν κάποιο από τα κόμματα θα κατάφερνε να περάσει το φράγμα των 259 εδρών, που απαιτείται για την απόλυτη πλειοψηφία, γεγονός που θα αναδείκνυε τον επόμενο πρωθυπουργό και θα του έδινε επίσης την εξουσία στην Εθνοσυνέλευση για να προωθήσει νομοσχέδια και να αναδιατυπώσει την εσωτερική ατζέντα της Γαλλίας.
Οι πρώτες εκτιμήσεις του δεύτερου γύρου των εκλογών φέρνουν στην πρώτη θέση το Νέο Λαϊκό Μέτωπο χωρίς ωστόσο να κερδίζει την απόλυτη πλειοψηφία.
Εάν ένα πολιτικό στρατόπεδο συγκεντρώνει την απόλυτη πλειοψηφία των βουλευτών (δηλαδή τουλάχιστον 289 από τους 577 της Βουλής), ο διορισμός πρωθυπουργού από τις τάξεις του είναι κατ’ αρχήν επιβεβλημένος. Στην περίπτωση που ένα κόμμα της αντιπολίτευσης έχει την απόλυτη πλειοψηφία ο σχηματισμός κυβέρνησης θα καταλήξει σε ένα είδος συμφωνίας κατανομής της εξουσίας.
Σε μια τέτοια κατάσταση συμβίωσης, η εξουσία διορισμού του Πρωθυπουργού ασφαλώς ανήκει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ωστόσο, η θεσμική λογική δεν υπερισχύει της γνώμης της πλειοψηφίας των βουλευτών, αφού μια κυβέρνηση μειοψηφίας θα βρεθεί αντιμέτωπη με πρόταση δυσπιστίας. Η λογική λοιπόν υπαγορεύει ο αρχηγός του κράτους να επιλέγει τον υποψήφιο από το πλειοψηφικό στρατόπεδο. Έτσι ο Φρανσουά Μιτεράν, το 1986 και το 1993, όπως και ο Ζακ Σιράκ, το 1997 διόρισαν πρωθυπουργούς που ήταν πολιτικά αντίθετοι.
