Του Κώστα Παππά
Η χθεσινή ημέρα ήταν μια μέρα που μας δίνει κουράγιο. Οχι γιατί ικανοποιήθηκε αυτό που συχνά λέμε κοινό περί δικαίου αίσθημα, αλλά γιατί δεν επικράτησε το παράλογο έναντι του λογικού, δεν επικράτησε η αδικία έναντι της δικαιοσύνης.
Την ίδια μέρα λοιπόν δύο Μεικτά Ορκωτά Δικαστήρια εξέδωσαν τις αποφάσεις τους για δύο περιπτώσεις , οι οποίες πραγματικά έτυχαν μιας ιδιαίτερης προβολής από τα ΜΜΕ και οχι άδικα εδώ και πολλούς μήνες.
Η ιστορία του θανάτου της Τζωρτζίνας της κόρης της Ρούλας Πισπιρίγκου και η υπόθεση βιασμού και εκπόρνευσης ενός 12χρονου κοριτσιού από τον Κολωνό, με βασικό αρνητικό πρωταγωνιστή του δράματος τον Ηλία Μίχο, είναι δύο γνωστές ιστορίες που ο πυρήνας και οι λεπτομέρειες τους συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία και την έκαναν να αναλογιστεί πόσο αφιλόξενος είναι ο κόσμος μας για τα παιδιά. Δεν είναι τυχαίο οτι και στις δύο περιπτώσεις έχουμε να κάνουμε με θύματα παιδιά. Στην πρώτη περίπτωση ένα μικρό κορίτσι η Τζωρτζίνα έχασε τη ζωή της από την ανθρωποκτόνο δράση του ανθρώπου που την έφερε στη ζωή και στη δεύτερη μια 12 χρονή κοπέλα ελπίζουμε οτι θα καταφέρει να σταθεί κάποια στιγμή στα πόδια της από την σεξουαλική κακοποίηση και τον βιασμό που υπέστη σε τόσο τρυφερή ηλικία. Και στις δύο περιπτώσεις η απονομή της δικαιοσύνης ήταν το μόνο καταφύγιο για όλους. Στην περίπτωση του Μίχου θα περιμένουμε μέχρι την Δευτέρα για να ακούσουμε την ποινή που θα του επιβληθεί, για την Ρούλα Πισπιρίγκου γνωρίζουμε οτι επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης.
Στην υπόθεση της Πισπιρίγκου η ομόφωνη ενοχή της από το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο πραγματικά έρχεται να βάλει τέλος στο πρώτο μέρος του δράματος που αφορά το θάνατο της κόρης της Τζωρτζίνας και εκκρεμούν οι δίκες και η ετυμηγορία για τις άλλες δύο κόρες της που επίσης έφυγαν ξαφνικά από τη ζωή.
Στην περίπτωση του Ηλία Μίχου φαίνεται οτι οι δικαστές και οι ένορκοι ευτυχώς απέρριψαν εκείνη την αδιανόητη πρόταση της εισαγγελέως για την ουσιαστικά αθώωση του Μίχου για τα 3 από τα 7 αδικήματα για τα οποία κατηγορούνταν. Η πρόταση αυτή σήκωσε θύελλα διαμαρτυριών και αντιδράσεων από την κοινωνία, γιατί η εισαγγελέας, με τα δικά της κριτήρια, έκρινε οτι τα στοιχεία ήταν τέτοια που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ουσιαστικά στην αθώωση του Μίχου. Ευτυχώς όμως η πρόταση αυτή δεν πέρασε και έτσι δικαιώθηκαν και οι δικηγόροι της 12 χρονής που υποστήριζαν εδώ και μέρες οτι δεν μπορεί να σταθεί μια τέτοια εξέλιξη, καθώς η δικογραφία είχε τέτοια στοιχεία που δεν επιδέχονταν αμφισβήτησης. Τώρα γιατί φθάσαμε στην πρόταση αθώωσης από τη δημόσια κατήγορο, που απορρίφθηκε πανηγυρικά, όπως φαίνεται από τη χθεσινή απόφαση του δικαστηρίου, είναι κάτι που και η ίδια η εισαγγελέας θα πρέπει να σκεφθεί πολύ σοβαρά.
Μεγάλη ανακούφιση επίσης υπήρξε και για το γεγονός οτι στην υπόθεση της 12 χρονης η μητέρα της αθωώθηκε για την κατηγορία της μαστροπείας. Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη πολύ σημαντική πτυχή στην υπόθεση, οτι το δικαστήριο έκρινε ενόχους και τους 16 πελάτες, για το αδίκημα της γενετήσιας πράξης έναντι αμοιβής, που επισύρει ποινή έως 15 έτη και χρηματική ποινή. Το γεγονός οτι βρέθηκαν 16 άνθρωποι, οι οποίοι ζούσαν ανάμεσά μας , ίσως και ευυπόληπτοι πολίτες στα μάτια της κοινωνίας, οι οποίοι πλήρωναν για να συνευρεθούν με μια 12 χρονή δείχνει πόσο έχουμε σαπίσει σαν κοινωνία. Χρησιμοποιούμε μια φράση που ακούσαμε κατά κόρον από συμπολίτες μας όλους αυτούς τους μήνες και νομίζουμε οτι αποδίδει απόλυτα αυτό που ονομάζουμε κοινό αίσθημα .
Εκείνο που μένει ωστόσο και στις δύο πολύκροτες αυτές υποθέσεις είναι οτι δυστυχώς δεν καταφέρνουμε, όπως και πολύ δύσκολα καταφέρνουν και πολλές άλλες κοινωνίες, να λειτουργήσουμε προληπτικά σε τέτοιες υποθέσεις. Η ανισόρροπη , εγκληματική και άρρωστη και κατά τα ψυχολογικά πρότυπα συμπεριφορά είναι πάντα ένα βήμα μπροστά από τα αντανακλαστικά μας. Αν δεν ήταν η Τζωρτζίνα σήμερα μπορεί να ζούσε και η 12χρονη από τον Κολωνό να βίωνε μια κανονική εφηβεία όπως χιλιάδες άλλα κορίτσια στην ηλικία της. Δεν έγινε όμως έτσι. Κι αυτό θα πρέπει ίσως να μας προβληματίσει πολύ παραπάνω, γιατί το στίγμα αυτών των τραγικών υποθέσεων, δεν μπορεί να καθορίζεται μόνο δικαστικά και δυστυχώς δεν καθαρίζεται πλήρως ακόμα και από τις αποφάσεις περί ενοχής των άμεσα δρώντων. Γίνεται κηλίδα ανεξίτηλη για μια κοινωνία. Μπροστά σε χίλιες καταδικαστικές αποφάσεις που αποκαθιστούν τη δικαιοσύνη ας προτιμήσουμε μια άλλη πολύ πριν φθάσουμε στην αίθουσα ενός δικαστηρίου, δηλαδή να τιμήσουμε τον τίτλο του άνω θρώσκοντα ανθρώπου, που δεν θα χρειάζεται δικαστικές αποφάσεις για να προστατεύσει ο,τι πιο πολύτιμο, την ζωή των πιο αδύναμων, που και σε αυτές τις περιπτώσεις ήταν και πάλι δυστυχώς τα παιδιά.
