Επιμέλεια: Βασίλης Σπυρόπουλος
Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης ήταν ένας “μπαρουτοκαπνισμένος” στρατιωτικός και ο μεγάλος πρωταγωνιστής της πρώτης μάχης στα βουνά της Πίνδου. Έλαβε μέρος σε πολλές και σημαντικές μάχες στο Μακεδονικό Μέτωπο, όπως η Μάχη του Σκρα και η Μάχη της Δοϊράνης. Λόγω της επίδρασης των ασφυξιογόνων οβίδων, υπέστη σοβαρή βλάβη στην υγεία του. Παρόλα αυτά, συμμετείχε και στην Μικρασιατική Εκστρατεία, όπου τον Ιούλιο του 1921 και μετά την νικηφόρα μάχη του Ελληνικού Στρατού στα υψώματα του Αλπανός, τιμήθηκε με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας.
Από το 1922 ως και το 1937 διετέλεσε επικεφαλής αξιωματικός (επιτελάρχης) της 2ης Μεραρχίας και του 1ου Σώματος Στρατού. Παράλληλα, ταξίδεψε στη Γαλλία για να εκπαιδευτεί στη Σχολή Αρμάτων και αργότερα παρέλαβε ο ίδιος από την Αγγλία τα πρώτα άρματα μάχης του Ελληνικού Στρατού. Το 1931 απέκτησε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη, ενώ τον Δεκέμβριο του 1937 αναγκάστηκε να αποστρατευτεί εξαιτίας επιδείνωσης της υγείας του από τη χρόνια πάθησή που αντιμετώπιζε.
Ανάκληση στην ενεργό υπηρεσία
Τον Αύγουστο του 1940, ο Κωνσταντίνος Δαβάκης ανακλήθηκε στην ενεργό υπηρεσία και αναλαμβάνει Διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου. Με έδρα το Επταχώρι, εργάζεται με σθένος επί δύο μήνες προσπαθώντας να οργανώσει την άμυνα της εγκαταλελειμμένης στρατιωτικά περιοχής, ενώ κερδίζει την εκτίμηση και εμπιστοσύνη τόσο του στρατεύματος, όσο και των κατοίκων.
Το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940 οι Ιταλοί εισέβαλαν στην Ελλάδα. Ο Δαβάκης, μαζί με ένα απόσπασμα 2.000 ανδρών και μόλις 4 πυροβόλα, βρέθηκε απέναντι στην πάνοπλη 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών “Τζούλια”, συνολικής δύναμης άνω των 10.000 ανδρών. Τις πρώτες μέρες, ο Δαβάκης κράτησε αμυντική στάση, αναμένοντας ενισχύσεις, οι οποίες έφθασαν την 1η Νοεμβρίου. Οι ελληνικές δυνάμεις αντεπιτέθηκαν άμεσα, κυκλώνοντας τους ανυποψίαστους Ιταλούς και αναγκάζοντάς τους σε υποχώρηση. Ο Δαβάκης, που πολεμούσε στην πρώτη γραμμή, τραυματίσθηκε σοβαρά στο στήθος και, σε συνδυασμό με την ήδη επιβαρυμένη υγεία του, η κατάστασή του χειροτέρευσε και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το μέτωπο.
Η σύλληψη και το τραγικό τέλος
Στις 20 Ιανουαρίου του 1943, ο Δαβάκης μαζί με άλλους 150 Έλληνες αξιωματικούς επιβιβάζονται στο ιταλικό επιβατικό “Cità di Genova”, με προορισμό το Πρίντεζι της Ιταλίας και το στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα κρατούνταν μέχρι νεοτέρας. Την επόμενη μέρα, κάπου στα ανοιχτά των αλβανικών ακτών, το ιταλικό πλοίο βυθίστηκε, ύστερα από τορπίλη που δέχθηκε από το αγγλικό υποβρύχιο “Tigris”. Μαζί του στα νερά της Αδριατικής Θάλασσας πήρε και 173 από τους επιβαίνοντες μαζί με τον 45χρονο τότε ήρωα Δαβάκη. Το πτώμα του βρέθηκε από ιταλικά ναυαγοσωστικά και μεταφέρθηκε στην Αυλώνα, όπου αναγνωρίστηκε και στην συνέχεια ετάφη. Μετά το τέλος του πολέμου, τα οστά του μεταφέρθηκαν και ενταφιάστηκαν στην Αθήνα.
Τον Μάρτιο του 1948 η Ακαδημία Αθηνών το τίμησε με το Αργυρό Μετάλλιο της Αυτοθυσίας, ενώ το όνομά του έλαβε πια θρυλικές διαστάσεις στην ιστορία του Ελληνικού Στρατού και Έθνους. Ο Σπύρος Μελάς στο βιβλίο του “Η Δόξα του ’40” εκθειάζει την δύναμη, την αλύγιστη θέληση και την στρατηγική ιδιοφυία του Κωνσταντίνου Δαβάκη.
