To Ευκλείδειο θεώρημα

Του Κώστα Παππά

Μπορεί στην πολιτική να χωρέσει η τριγωνομετρία; Στην πολιτική όλα μετριούνται και όλα αφήνουν ένα ίχνος. Το μπόι των ανθρώπων , το χθες και το σήμερα, οι παραλείψεις και το κρυφτούλι, οι ζαβολιές και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. ΟΛΑ.

Με πολύ προσοχή λοιπόν παρακολούθησα τις προηγούμενες μέρες την τοποθέτηση του Ευκλείδη Τσακαλώτου για τα τεκταινόμενα στο ΣΥΡΙΖΑ που κινήθηκε σε 3 άξονες. Στο θεώρημα του Ευκλείδη λοιπόν υπάρχουν 3 πράγματα που οδηγούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην αποδόμηση της αριστερής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πρώτος άξονας της κριτικής του ήταν βέβαια η σημερινή ηγεσία του κόμματος και το γεγονός οτι δεν προτίθεται να κάνει μια συζήτηση περί της ταυτότητας του κόμματος. Δηλαδή μιας διαδικασίας που θα μπορούσε δυνητικά είτε να οδηγήσει σε συνθέσεις, συμβιβασμούς ή να διαπιστώσει αγεφύρωτες αποκλίσεις. Πόσος χρόνος αλήθεια θα πρέπει ακόμα να ξοδευτεί κατά τον Ευκλείδη Τσακαλώτο για να διαπιστωθεί οτι κάποιοι κοιτάζουν στην Ανατολή και κάποιοι στη Δύση χρόνια τώρα μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αλήθεια πριν από αυτή τη συζήτηση, την χιλιοστή ίσως που θα έχει γίνει εσωκομματικά τα τελευταία χρόνια, ξεκινάει κάποιος με μια αυτοκριτική διάθεση για την πανωλεθρία του κόμματος στις τελευταίες εκλογές; Εκείνοι που καλούν τον Κασσελάκη σε διάλογο συμπεριλαμβανομένου και του Ευκλείδη , έκαναν δημόσια την αυτοκριτική τους για την εξέλιξη αυτή; Αν την έκαναν γιατί δεν την ακούσαμε ποτέ; Αλήθεια ποιόν εξυπηρετεί ακόμα ένας προσχηματικός διάλογος που δεν προϋποθέτει αυτοκριτική;

Ο δεύτερος άξονας στον οποίο στηρίζεται επίσης η κριτική του Ευκλείδη Τσακαλώτου έχει να κάνει με τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα. Ναι στην αριστερά δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες δεν θα πρέπει να υπάρχει όμως και αχαριστία. Ο Ευκλείδης άσκησε κριτική και στην προηγούμενη ηγεσία του κόμματος, επισημαίνοντας πως υπήρχε μία σταδιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ που συμπυκνώνεται σε δύο λέξεις: Κυβερνητισμός και αρχηγισμός. Ας δούμε αυτές τις δύο έννοιες. Τι σημαίνει αλήθεια κυβερνητισμός; Τί αρχηγισμός; Ακόμα πιστεύει κάποιος στο ΣΥΡΙΖΑ οτι αν δεν υπήρχε ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να κατορθωθεί το επίτευγμα του 2015; Κι αλήθεια ποιόν αρχηγισμό επέδειξε ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος επί χρόνια άκουγε όλες αυτές τις άκομψες πολλές φορές κριτικές εναντίον του χωρίς να αντιδρά με τα όπλα που το καταστατικό του κόμματος του δίνει. Ίσως αυτό ακριβώς πλήρωσε ο Αλέξης Τσίπρας, το γεγονός δηλαδή οτι ήταν υπερβολικά ανεκτικός όχι στην αντίθετη γνώμη, αλλά στην εκ συστήματος ιδεοληπτική κριτική για να διασωθούν μικροπολιτικές νοοτροπίες, οι οποίες έδινα υπόσταση σε εκείνους που τις εξέφραζαν.

Ο τρίτος άξονας της κριτικής του στηρίχθηκε σε μια ανάμειξη των δύο προηγούμενων και οδήγησε στο αφοπλιστικό συμπέρασμα «είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπάρχει αυτή η περηφάνια σε αυτό το κόμμα». Δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την περηφάνια του από τον Τσίπρα και τον μόλις επι ενάμιση μήνα εκλεγμένο του Πρόεδρο; Αστεία πράγματα.

Αλήθεια δεν ενημέρωσε κανένας τον Ευκλείδη οτι υπήρξε ο βασικός εκφραστής της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, που οδήγησε σε μια πρωτοφανή φοροαφαίμαξη την μεσαία τάξη στην Ελλάδα; Πόσο περήφανος μπορεί να αισθάνεται και ο ίδιος για αυτή την πολιτική; Πόσο υπερήφανοι αισθάνθηκαν οι εκατομμύρια Έλληνες που έβλεπαν τον τότε Υπουργό Οικονομικών να εφαρμόζει με μια κάποια άνεση μια πολιτική, που μάλλον, δεν μπορεί, για οποιονδήποτε αριστερό θα ήταν δυσάρεστη. Γιατί αλήθεια δεν παραιτήθηκε τότε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος όταν έβλεπε να στραπατσαρίζεται κατ’ αυτόν τον τρόπο η Αριστερά; Η υπερηφάνεια λοιπόν δεν είναι ένα λάστιχο που το τοποθετούμε στις βάσεις των νοητών τριγώνων που θέλουμε να δομήσουμε για να συγκρατεί τους συλλογισμούς μας. Αυτά τα τρίγωνα σκέψης εκπίπτουν και προσκρούουν στην ίδια τη λογική και γκρεμίζονται τελικά μπροστά στην αλήθεια.