Της Έλενας Κύρλα

Για ένα ακόμη καλοκαίρι η χώρα τυλίγεται στις φλόγες. Περιουσίες
καταστρέφονται εν μια νυκτί, άνθρωποι απωλαίνουν το βιός τους ενώ τρέχουν να
σωθούν πανικόβλητοι. Πυροσβεστικά οχήματα με το σταγονόμετρο και ο κρατικός
μηχανισμός σε ανετοιμότητα.
Και κάπου εκεί μέσα στις φλόγες ξεπροβάλουν άνθρωποι που με αυτοθυσία
σπεύδουν να συνδράμουν τον γείτονα, το φίλο, τον ξένο. Είναι εκείνοι που στέκονται
δίπλα σου και προσπαθούν να κατευνάσουν την πύρινη λαίλαπα, ενώ παράλληλα
τρέχουν να μαζέψουν τα ζώα που κάποιοι εγκατέλειψαν. Είναι εκείνοι που με τα
οχήματά τους μεταφέρουν κόσμο σε ασφαλή σημεία, που περιπολούν και
οργανώνουν αντιπυρικές ζώνες με ό,τι έχουν στη διάθεσή τους, Είναι οι άνθρωποι
που συλλέγουν είδη πρώτης ανάγκης για όσους τα χρειάζονται. Είναι εκείνοι που τα
κανάλια και τα Μέσα ονομάζουν ξαφνικά «ήρωες». Όμως αυτοί οι άνθρωποι είναι
κάτι περισσότερο. Είναι αλληλέγγυοι. Βοηθούν και μεριμνούν για τον διπλανό τους
χωρίς να κοιτάξουν τη δουλειά τους. Δεν βασίζονται σε μεσσίες της πολιτικής
σκηνής, δεν περιμένουν τίποτα από την ηγεσία γιατί γνωρίζουν πως ό,τι έχουμε
είμαστε εμείς.
Είναι οι ίδιοι που τρέχουν να συσπειρωθούν για να μην καταλήξει η κατοικία
σου στα χέρια κάποιου fund, που θα περιθάλψουν τον πρόσφυγα και θα μεριμνήσουν
για την ασφαλή διαβίωσή του. Είναι οι άνθρωποι που θα ξεσηκωθούν απέναντι στην
ομοφοβία και θα περπατήσουν δίπλα σου με καμάρι στο pride. Οι άνθρωποι αυτοί
πορεύονται με γνώμονα την αλληλεγγύη.
Κανένα κρατικός μηχανισμός δεν θα φροντίσει για μας. Και τώρα και πριν και
στο μέλλον, στην πρώτη φωτιά, στην πρώτη πλημμύρα, στην ακρίβεια και στη
φτώχια, κανένας κρατικός μηχανισμός δεν θα μας σώσει. Όταν σταματήσουμε να
πιστεύουμε σε πολιτικές αυθεντίες, όταν αρχίσουμε να διανοούμαστε τη δύναμη της
συσπείρωσης και τη λύτρωση της αλληλεγγύης τότε ίσως αυτή η κοινωνία γίνει λίγο
καλύτερη.