Της Έλενας Κύρλα
Στην Ελλάδα του σήμερα τρένα συγκρούονται σκορπίζοντας θάνατο σε δεκάδες ανθρώπους. Το πανελλήνιο σοκαρίζεται και κηρύσσεται τριήμερο πένθος. Canadair πέφτουν και άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους εν ώρα καθήκοντος λόγω παρωχημένου εξοπλισμού και εξουθενωτικών συνθηκών εργασίας. Κηρύσσεται ξανά τριήμερο πένθος, χαρακτηρίζονται ως ήρωες και ψάλλεται ο εθνικός ύμνος. Όλα αυτά ενώ το βίντεο της πτώσης φιγουράρει κατ’ επανάληψη σε όλα τα αιμοδιψή Μέσα, πολλαπλασιάζοντας τον πόνο στις οικογένειες των θυμάτων.
Στην σημερινή κοινωνία άνθρωποι πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, σε καρότσες αγροτικών, χωρίς να προλάβει καν να πλησιάσει κάποιο από τα ελάχιστα ασθενοφόρα. Κι αυτή η είδηση μας σοκάρει. Την ξεπερνάμε όμως σύντομα. Εξάλλου δεν έτυχε σε μας.
Στο πέλαγος αυτής της χώρα ναυαγούν πλοία, άνθρωποι καταλήγουν νεκροί στο βυθό της θάλασσας ή κηρύσσονται αγνοούμενοι. Το θέμα κουκουλώνεται ταχύτατα. Ήταν εξάλλου αλλοδαποί μετανάστες.
Η χώρα καίγεται ολόκληρη. Κάθε μέρα ξεπροβάλλει και μια νέα πυρκαγιά. Οικισμοί εκκενώνονται, περιουσίες χάνονται, άνθρωποι απανθρακώνονται στην προσπάθειά τους να σώσουν το βιος τους, ζώα εγκαταλείπονται στο έλεός τους, με σκοπό να ξεπηδήσουν ξαφνικά ανεμογεννήτριες και αιολικά πάρκα. Προσευχόμαστε, μαζεύουμε τρόφιμα και βασιζόμαστε σε εθελοντές. Θρηνούμε για λίγο, θυμώνουμε και απογοητευόμαστε. Μέχρι να περάσει κ αυτή η είδηση.
Στη χώρα αυτή όταν μια γέφυρα καταρρεύσει σκοτώνοντας ανθρώπους, τα κανάλια θα επικεντρωθούν στην καταγωγή των θυμάτων, θα τους λοιδορήσουν για τον ίδιο τους το θάνατο, ενώ ο μέσος τηλεθεατής θα συμφωνήσει προσθέτοντας «καλά να πάθουν»
Στην Ελλάδα του σήμερα τίποτα δεν μας σοκάρει για περισσότερο από τρεις μέρες. Τόσο κρατάει και η θλίψη και ο θυμός και η απογοήτευση. Μετά το αποδεχόμαστε και πάμε παρακάτω σαν να είναι απλώς μια καινούρια μέρα. Πότε γίναμε τόσο σκληροί; Μήπως τελικά συνηθίσαμε υπερβολικά τη βαρβαρότητα;
